Suicide Letter [Nice Story]

mindfreak: 8 years ago

Enjoy reading mag ka PD

credits to cyber newton

Prologue ------ page 1
Chapter 1 ------ page 1
Chapter 2 ----- page 1
Chapter 3 ----- page 1
Chapter 4 ----- page 1
Chapter 5 ----- page 2
Chapter 6 ----- page 2
Chapter 7 ----- page 3
Chapter 8 ----- page 3
Chapter 9 ----- page 5
Chapter 10 ----- page 5
Chapter 11 ----- page 7
Chapter 12 ----- page 17

PROLOGUE

Suicide Letter

"Enjoy your stay, iho. If you have some problem, just approach me. Nasa kabilang bahay lang ako. So pano, maiwan muna kita dito. By the way, here's the key," sabi ng land lady sabay kindat sa akin.

Tinanggap ko naman ang susi. Pinanood ko muna siyang bumaba ng hagdanan bago pinasok sa doorknob yung binigay niyang susi. Nung nawala na siya sa paningin ko, agad kong binuksan ang pintuan. Sa totoo lang, kanina pa ako nacucurious kung ano ba talagang itsura ng magiging kwarto ko. Naiinis ako don sa landlady na 'yun dahil may pasurprise surprise pa siyang nalalaman.

Pagbukas ko, namangha ako dahil hindi lang maganda ang nasa loob kundi malinis din. Bukod pa dun, mahusay rin ang pagkakadesenyo ng buong kwarto. Di ko lubos akalain na ibibigay ito sa akin sa murang halaga nung landlady kanina. Talagang nasurpresa niya ako.

Maganda ang view na nakikita ko sa bintana. Nakaharap ito sa silangan kaya tanaw ko mula sa loob ang sikat ng araw. Tanaw na tanaw ko rin ang mga naggagandahang bulaklak at halaman sa hardin na nasa labas kaya masasabi ko talagang solve na solve ang pagtira ko dito.

"Ayos! Para akong nangupahan ng condo unit," sigaw ko.

Gumuhit ang napakalaking ngiti sa labi ko dahil sa wakas nakahanap na rin ako ng bagong matitirhan. Hindi na ako nag- aksaya ng oras at agad ko nang pinasok sa loob ang mga bagahe ko. Tuwang-tuwa ako sa mga sandaling ito dahil ramdam ko ang masayang aura na nakapalibot sa buong kwarto. Binati ako ng preskong hangin galing sa bintana na bahagyang nakabukas kaya di ko maiwasang mapangiti ulit.

Dahil sa sobrang tuwa, napatalon ako ng di oras sa kama. Pumikit ako sandali at wala pang sampung minuto, nakatulog kaagad ako. Dala siguro ito ng pagod at pagkahapo sa mahabang byahe kagabi. Gumigising lang ako kapag oras na para kumain.

Kinagabihan, abala akong nag- ayos ng mga gamit ko sa kwarto. Sinalansan ko ang mga aklat ko sa isang maliit na shelf at binago rin ang pagkakaposisyon ng kama at table. Nagpunas ako ng pawis at nakita ko sa wall clock na pasado alas nuebe na pala. Mukhang di ko na yata masusunod ang evening routine ko. Kadalasan kasi sa ganitong oras e nakakatulog na ako.

Nagpahinga muna ako saglit matapos isilid ang sandamukal kong mga damit sa cabinet. Naupo ako sa kama sabay hinga ng malalim.

Hindi nagtagal, nagsawa ako kakatitig sa kwarto kaya naisipan kong bumaba para magtimpla ng kape. Wala pang limang minuto, nakabalik na akong kwarto pagkatapos nilapag sa may study table ang mug ng kape. Pinagpatuloy ko ulit ang pag-aayos ng mga kailangangan ayusin sa kwarto.

Tamang-tamang pagsarado ko ng cabinet, nalaglag sa may paanan ko ang isang piraso ng papel na 'di ko naman alam kung saan galing. Di ako sigurado kung galing ba ito sa cabinet kasi kanina habang nag-aayos ako e wala naman akong nakitang ganito sa loob.

Napalingon ako sa paligid bago ko ito pinulot, "Ano 'to!?" tanong ko sa sarili ko.

Nakatupi ang papel kaya dahan- dahan ko itong binuklat para makita kung anong laman nito. Gaya ng inaasahan ko, may nakapaloob ngang mensahe. Sigurado akong hindi sa akin ang papel na 'to dahil hindi naman ganito ang sulat kamay ko. Pero malamang babae ang may-ari nito kasi medyo exaggerated ang pagkakasulat ng ilan sa mga letra.

Halata sa structure nito na isa itong liham. Hindi ko pa nasisimulan ang pagbabasa pero nagkaroon na kaagad ako ng masamang hinala. Kusang tumayo ang mga balahibo ko nang mabasa ang paunang mensahe.

"November 16, 2011. Sa lahat ng maiiwanan ko, I'm sorry but I have to do this. Pains and trials are too much already. I can't handle these stuffs anymore. Please understand me," ang nakasaad sa paunang mensahe.

"Oh my ***!" sabi ko dahil sa gulat.

"Humihingi po talaga ako ng paumanhin lalo na sa parents ko. Please don't be mad. I know, my absence will never be a significant loss to you.Kaya ko naisipang gawin ito kasi alam kong saka niyo lang mauunawaan ang lahat kapag nawala na ako sa mundo,"

May karugtong pa ito ngunit nawalan ako ng ganang magpatuloy dahil kinilabutan ako bigla. Nanginig ang mga kamay ko kaya agad kong nabitawan ang sulat.

"Siyet. Ngayon naiintindihan ko na kung ba't mura lang ang upa dito," sabi ko sa sarili ko.

Wala ako sinayang na panahon. Kumaripas ako ng takbo patungong pintuan ngunit sa kasamaang palad nagmatigas ang doorknob at ayaw umikot kahit anong gawin ko. Nagpanic na ako dahil masama ang kutob ko sa susunod na magyayari.

Kinalampag ko ang pintuan, "Tang ina, magbukas ka puta," Nanginginig pa ang boses ko nang sabihin ko 'yun. Halos sumabog na ang dibdib ko sa sobrang kaba. Nadagdagan pa ito nang haplusin ng malamig na hangin ang batok ko.

"Parang awa mo na, magbukas ka na!" sigaw ko ngunit wala pa ring nangyayari.

Isang kagimbal-gimbal na halakhak ang narinig ko sa likod ko kaya halos himatayin na ako sa tindi ng kabog na bumalot sa dibdib ko.

"Totoo ba 'tong nangyayari ngayon? Siyet, sana panaginip lang 'to," dasal ko sa isip ko.

Kinikilabutan na talaga ako. Hindi ko akalain na ang magandang apartment na ito ay may kababalaghan palang tinatago.

"Aleeeng Eeeeda!" sigaw ko ngunit walang sumasagot.

Hindi nagtagal, nakarinig ako ng isang makapanindig balahibong bulong na nanggaling sa likod ko.

"Nasa likod mo ako," sabi ng boses.

Tila kiniliti ang katawan ko sa sinabi niyang 'yun. Dahil sa boses nito, nalaman kong pala babae itong nagmumulto ngayon. Sigurado akong may kinalaman siya sa suicide letter na nabasa ko kanina.

Nangangatal na ang panga ko sa mga sandaling ito at halos maparalisa na sa sobrang kaba ang buong katawan ko.

"Syet, pag nakalabas ako dito. Talagang ipapahaunting kita sa mga ispiritista. Tandaan mo 'yan,"

Tinakpan ko ang bibig ko. Hindi ko alam kung anong pumasok sa kokote ko at nasabi ko iyon. Ang alam ko siguradong lagot ako ngayon.

Lalong lumakas ang ihip ng hangin, "Anong sinabi mo?" narinig kong sinabi ng babae at halos mahilo na ako sa sobrang panlalamig.

Hindi na ako makapag-isip ng maayos dahil sinakop na ng takot ang utak ko. Sa sobrang pagkatuliro ko, bigla nalang pumasok sa isip ko ang payo sa akin ng mga magulang ko noon.

"Anak, face your fear. Hinding hindi ka talaga mapapanatag hangga't nandiyan pa sa loob mo 'yang takot na 'yan. Alam mo, mawawalan lang ng saysay ang mga parangap mo pag di ka kumilos at hinayaan mo itong manatili. Get up, pick the best way to conquer that fear," sabi ng boses na nasa isip ko with matching echo at fade effect pa.

Binitawan ko ang door knob na kanina ko pa hawak-hawak. Pinilipit kong maging kalmado pero kahit anong gawin ko naduduwag pa rin talaga ako.

Nagsarado ang mga palad ko at sa mga puntong ito unti-unti na akong nakakahugot ng kumpyansa sa sarili.

"Bahala na," sabi ko sa isip ko pagkatapos ay nagsign of the cross.

Wala na akong inaksayang panahon. Lakas loob kong nilingon ang sa babaeng multo sa likuran ko. May pangamba pa rin sa isip ko ngunit ito nalang talaga ang natitirang paraan.

"Peste, wag mo a---"

Napahinto ako sa pagsasalita. Totoo ngang multo siya dahil lumulutang sa sahig yung mga paa niya. Ngunit hindi ito ang ikinagulat ko, kundi ang kanyang mukha.

Matindi pa sa takot kanina ang biglang pumaibabaw sa dibdib ko. Sa mga sandaling ito, hindi talaga ako makapaniwala. Kumurap ako dahil baka namamalikmata lang ako sa nakikita ko. Pero hindi e, ganon pa rin.

"Ang ganda niya," ang tanging nasabi ko sa isip ko.

Halos malaglag na ang panga ko sa tagal ng pagtitig ko sa kanya. Oo, tama ang nabasa niyo, maganda nga siya at hindi ako nagkakamali dito.

Para tuloy akong estatwa ngayon dahil di ko maalis ang mga titig ko sa maganda niyang mukha. Kung ako ang tatanungin, isa sa mga kahawig niya si Taylor Swift. Oo, tama ang nabasa niyo, si Taylor Swift nga. Alam niyo kung bakit? Kasi 'yung ganda niya hindi lang pang local kundi pang international na rin at kuhang kuha niya ang korte at itsura ng mukha ni Taylor.

Bakas sa mukha ng babaeng multo ang pagtataka. Ngumiti siya pero ang nakakagulat ay bigla nalang siyang namutla at umagos ang dugo mula sa kanyang ilong, bibig at mga mata.

Sa totoo lang, gustong gusto ko na talagang matakot pero 'yung kanina di pa rin maalis sa isip ko. Hindi ko alam kung bakit, ang alam ko sobrang ganda niya at di ko maiwasang mabighani. Nag- iba nalang bigla ang takbo ng pag-iisip ko simula nung nasilayan ko ang malaanghel niyang mukha kanina.

"Matakot ka sa akin. Rawr!" sigaw niya.

Hindi ako makapaniwala dahil imbes na matakot ako, sumabog ako sa tawa.

"Sa tingin ko, hindi na 'yan pananakot e. Joke ka na 'yan!" sabi ko matapos mahimasmasan.

Kumunot ang noo niya at bigla nag-iba ang kanyang boses, "Ayaw mo ha. Pwes, tingnan natin kung di ka maihi sa pants mo sa susunod kong gagawin,"

Lalo lang akong natawa sa sinabi niya. Nilapit niya ang mukha niya sa mukha ko. Nagkatitigan kami at maluha-luha pa ang mga mata ko sa sandaling ito dahil di pa rin ako nakakarecover sa biro niya.

Hindi nga siya nabigo at nasindak nga niya ako nang biglang magbago ang kulay ng mga mata niya. Pero parang may kulang. Hindi ganito ang takot na naramdaman ko kanina.

Nagkuday dugo ang mga mata niya tapos naglabasan ang mga ugat niya sa magkabila niyang pisngi. Sa puntong ito, aaminin ko na talaga, kinilabutan ako sa ginawa niya. Pero pinanindigan ko sa kanya na hindi ako duwag.

Imbes na ipakita ko sa kanya na kinikilabutan ako, dinaan ko nalang ito sa biro. Nilapit pa niya ang mukha niya kaya napaatras ang ulo ko.

"Ikaw ba ang nawawalang kamag-anak ni Sasuke?" biro ko sabay ngisi ng nakakaloko ngunit hindi siya natinag.

Nilabas niya ang mahaba niyang dila at kusa itong gumalaw na parang ahas.

"Oh my god, Orochimaru!" sigaw ko at todo acting naman akong natatakot sa kanya.

Natutuwa ako kasi desperado talaga siyang takutin ako. "Tumigil ka na, ilayo mo 'yang mukha mo please. Wala akong balak makipagpalitan sa 'yo" sabi ko tapos nilayo ko ang mukha ko sa kanya.

Hindi siya kumibo. Patuloy pa rin siya sa pananakot ngunit parang nasasanay na ako sa ginagawa niya at parang dedma nalang sa akin ang lahat.

Hindi nagtagal, hindi na ako nakatiis. Umeksena ako sa harap niya at nagcross arms, "Haay, ewan ko sayo. Multo ka ba talaga!? Kung ako tatanungin, bagsak ka sa criteria ko. Oh sige na, better luck next time. Malalim na ang gabi, kailangan ko nang matulog. Naranasan mo naman siguro maging tao di ba?" sabi ko sabay hikab.

Natuwa ako nang bumalik sa dati ang mukha niya. Napamura talaga ako sa ganda niya. Napansin ko yung lips niya na nagcurve pababa. Di ko pinahalata sa kanya na natutuwa ako sa pinapakita niya. Ang cute niya talaga tingnan kapag nakasimangot. Kung 'di palang sana siya multo. Haha, alam niyo na.

--- END OF PROLOGUE ---

mindfreak: 8 years ago

Chapter 1: In Fairness

Naupo ako sa study table sabay
higop ng kape. Di ko mapigilang
matawa sa loob ko dahil nakita
ko siyang sumimangot matapos
ko siyang dedmahin.

"Niloloko mo ba ako, ha? Di ka
naman mukhang nakakatakot e,"
sabi ko sabay lingon sa kanya
ngunit bigla nalang siyang
nawala.

Laking gulat ko nang sumulpot
siya sa harap ko. Naupo siya sa
table at nagcross ng mga braso.
Muntik na akong malaglag sa
upuan dahil sa gulat. Napansin
niya ito kaya sumabog siya sa tawa.

"Nagulat ba kita?" sabi niya
sabay halakhak.

"Siyet. Sino ka ba talaga ha?
Anong ginagawa mo dito? Tsaka,
kilala ba kita? Kilala mo ba ako?
Sabihin mo nga, naguguluhan na
ako. Ba't ka nagpapakita sa 'kin?
Ikaw yung nagsuicide, ano?" tanong ko.

"Pano kung sabihin ko sa 'yong
ako nga," sabi niya at unti-unti
na namang nagbabago 'yung
mukha niya.

"Di mo ba ako titigilan? Sorry
kung maoffend kita ha. Pero sa
totoo lang, mas nagmumukha
kang baliw na multo sa ginagawa
mo," pang-aasar ko.

"Kunwari ka pa. Alam kong
kinikilabutan ka na e," ngumisi
siya at nakita kong naglabasan
ang mga pangil niya.

"Tumigil ka na! Wala ka bang
magawa? Please lang, lubayan
mo na ako!" sigaw ko.

Bumalik sa normal ang mukha
niya, "Oy, ang sungit mo naman.
Oh sige, titigilan ko na,"

Nagulat ako sa sinabi niya, "E
bakit ka nga pala nagmumulto?"

"Wala. Ahm, ayoko lang na may
kasama ako dito sa kwarto ko.
Nakakainis kasi, masyado silang
makalat. I want to preserve the
beauty of this room tutal dito na
rin lang naman ako kinulong. It's been a year na rin since nagstart
akong magmulto. Pero alam mo
sa lahat ng nagtangkang
magrent dito, ikaw lang 'yung
nakakakita sa akin. Ang mas
nakakagulat pa e ni hindi ka man lang natakot sa 'kin nung
nagpakita ako sa 'yo. May third
eye ka ba?"

"Third eye? Anong akala mo sa
'kin, alien?" tanong ko at
sumabog siya sa tawa.

"Shunga ka rin no? As if naman di
mo alam ang tungkol don. Pero
sa palagay ko, may third eye ka
nga. Hala, mag-ingat ka. May
possibility na baka makakita ka pa ng ibang mumu. Remember,
marami pang kagaya ko dito sa
Earth specially dito sa Pilipinas,"

"Bakit naspecial mention ang
Pilipinas?"

"Dito kasi sa Philippines, talamak
ang mga hmmm let's say mga
souls na nadetain kagaya ko. In
other words, kami 'yung mga
kaluluwa na binigyan ng
consequence ni Lord kasi alam mo na, masyadong pasaway.
Pero malay natin, baka
mapabilang ka rin sa amin kapag
nadeadbol ka,"

"Malabong mangyari. Wais ako e.
Sabi nila a wise man learns from
the mistake of others. Sa
kwento mo palang, natuto na
ako. Anyway, kamusta nga pala
ang buhay patay?" tanong ko at natawa siya.

"Boring masyado. Walang
nakakausap. At kung about sa
physical ang itatanong mo? Iba
talaga ang feeling compare nung
nabubuhay pa ako. May big
difference talaga lalo ngayon na tatlong senses lang ang
gumagana sa akin. Feeling ko
weightless ako. You know,
parang you're just part of the
air,"

"Masarap siguro ang ganong
feeling, ano? Pero di ka ba
nagsisisi sa ginawa mo?
Kamusta naman parents mo
nang malaman nila na you
commit suicide?"

"Honestly, yes umabot ako sa
point ng pagsisisi. Pero di naman
ganon kalala. Hindi naman ako
tanga na basta-basta nalang
magcocommit ng suicide.
Siyempre, I have my personal reasons. Very complicated kung
ipapaliwanag ko pa. Hmmn, about
sa parents ko? Sad to say na di
ko na sila nakita ever since na
naging multo ako. How will I
know their reaction kung di naman ako makalabas dito?
Bwisit talaga, feeling ko
pinapatay ako ng sarili kong
curiousity,"

"You mean one year ka nang
nakakulong dito? Tsaka, 'yang
damit mo one year mo na ring
suot? How the hell na
namamanage mo pa ang ganitong situation?"

"Yup. What date na ba ngayon? Di
ba November 11, 2012? So
almost one year na kasi I
committed suicide on November
16, 2012. Regarding dito sa suot
ko, ito nga pala yung sinuot ko the day na nagcommit ako ng
suicide. Siguro ito na nga
magiging damit ko forever. No big
deal for me multo na rin lang
naman ako. Di mo naitatanong,
kapag naging mumu ka na pala there's no need for you to eat,
sleep or take a bath. Kumbaga
kung ano ka nung mga huli mong
sandali sa Earth eh yun ka na
talaga forever pag naging multo
ka. Tsaka, ang advantage pag naging mumu ka you will remain
forever at your age,"

"Wow, ang dami kong natutunan
sa 'yo. Pero going back sa sinabi
mo kanina. 'Yung sinabi mong
ayaw mong may kasama ka dito.
So it means, kaya ka
nagmumulto kasi tinatakot mo 'yung mga nagrerent ng room na
'to, right?"

"Yup," sagot niya. "Pero alam mo
sa lahat ng nagrent dito na
tinakot ko, ikaw lang 'yung nag-
iisang abnormal,"

"Did I hear it right? Sinabi mong
abnormal ako!?"

"Oo, abnormal ka! A-B-N-O-R-M-
A-L, gets mo? Haha, sabagay di
mo naman magegets kasi
abnormal ka nga. Pero infairness
ha, gwapo ka," sabi niya pero
masyadong malabo sa pandinig ko 'yung huli niyang sinabi.

"Ha? Ano ulit 'yun?" tanong ko.

"Haiyts. Abnormal ka nga talaga
no?"

"Hindi. I mean yung huli mong
sinabi?"

"Ah 'yun ba? Ang sabi ko trapo
ka! Trapo, ibig sabihin traditional
politician. Oh, gets mo 'yun?"

"Bakit nasali 'yan sa usapan?
Mukha ba akong pulitiko?"

"Oo, pulitiko ka. PULITIKO!" sabi
niya sabay tawa ng nakakaloko
habang tinuturo turo pa ako.

Napabuntong-hininga ako dahil di
ko talaga siya magets, "Haaay,
ewan ko sa 'yo. Anyway, let's go
back to the topic. Ba't mo
nasabing abnormal ako?"

"Tinatanong pa ba 'yun?" sabi
niya sabay tawa ulit ng
nakakaloko.

"O siya. Abnormal ako gaya mo,"
sabi ko.

"Ba't ako nasali? Normal kaya
ako nung nabubuhay pa ako. O
siya, para di ka na magtanong.
Alam mo kasi Jeth, kaya ko
nasabing abnormal ka kasi 'yung
reaksyon mo kanina taliwas sa inexpect ko. Unlike sa mga
previous na nagrent dito na halos
mabaliw na sa takot. Gets mo na
or do I need to repeat it?"

"Teka, pano mo nalaman ang
pangalan ko?"

"Siyempre nag-eavesdropping
ako nung nag-uusap kayo nung
landlady sa labas,"

"E ikaw, ano bang pangalan mo?"

"Haha, secret. Di ko sasabihin,"
sabi niya pagkatapos ay
pinandilatan niya ako.

Naalala ko yung suicide letter
niya. Nakita ko sa sahig kaya
agad kong pinulot.

"Oy wag," sabi niya ngunit di
naman niya magawang hawakan
ang papel.

Tumalon ako sa kama at
binasang muli ang mga nakasulat
sa papel, "Shaniah Yulisa
Villamonte?" sabi ko.

Nagdabog siya bigla, "Hala, ang
daya mo! Kama ko 'yang
hinihigaan mo!"

"Ano ngayon kung kama mo? Sa
'yo pa ba 'to? For now, it's mine
already. Haha, mamatay ka sa
inggit. Ooops, mali. Patay ka na
pala no?" sabi ko at sumimangot
siya kaya nakyutan ulit ako sa kanya.

"Shocks, dinungisan mo ang
favorite bedsheet ko!!" sigaw
niya pagkatapos ay humagulgol
ng malakas.

"Manigas ka diyan Shaniah
Yulisa! Haha!"

"Anong tinawag mo sa akin? Grrr,
nakakainis ka. Pwede mo naman
akong tawaging Shan for short!"
sigaw niya.

"Oh sige, tahan na Shan," biro ko
at lalo lang siyang napikon.

"Grrr, kumag ka talaga.
Sisiguraduhin kong di ka
makakatulog tuwing gabi. I will
make the worst nightmare for
you! Tingnan natin kung di ka
magback-out ng di oras dito," sabi niya.

"Pwede bang manahimik ka na?
Di ko trip makipag-usap sa mga
multo e. Kawawa ka naman,
hindi ba nila nilagyan ng rest in
peace 'yung puntod mo?"

"Hindi e. Pinacremate ng parents
ko 'yung body ko. Pero alam mo,
narinig ko dati sa mga nagrerent
dito na lasang kape daw 'yung
abo ko?" sabi niya sabay ngiti sa
akin ng nakakaloko.

Napatingin ako sa mug ng kape
na nasa table. Halos bumaligtad
sikmura ko sa sinabi niya.

"Patay ka talaga este double
dead ka sa 'kin pag nalaman ko
ang totoo sa mga sinabi mo.
Tandaan mo 'yan!"

Tumawa siya ng pagkalakas-
lakas, "Engot ka rin no? Di mo na
ulit ako mapapatay,"

"Ganon ba? May ibang paraan
naman. Pwede naman akong
maghire ng mga espiritista tapos
ipapakulong kita sa garapon ng
Nescafe," sabi ko sabay tawa.

"In your dreams! As if naman
kaya nilang gawin 'yung sinasabi
mo,"

Nagcross arms ako saka sinandal
sa headboard ng kama ang ulo ko.
Naglalaro ang isip ko sa mga
sandaling ito.

"Matanong nga kita. May powers
ka ba?"

Natawa siya sa tanong ko,
"Anong klaseng tanong ba naman
'yan? Siyempre, wala no. In fact
nga, mas makapangyarihan pa
kayong mga buhay kesa sa amin.
Gumagana lahat ng senses niyo samantala 'yung amin limited
lang," sagot niya.

"Ikaw ba may gawa nung
malamig na hangin kanina?"

"Oo, ako nga. Pero correction,
hindi hangin 'yung naramdaman
mo kanina. Hinawakan ko talaga
'yung batok mo. Wala kaming
kakayahang humawak ng bagay
pero mararamdaman ng isang buhay na hinahawakan siya ng
mumu na kagaya ko kapag may
parang malamig na hangin na
dumampi sa specific part ng
katawan niya," paliwanag niya.

"Itry mo nga ulit. Gusto ko ulit
mafeel yung lamig na 'yun. This
time, noo ko naman hawakan
mo. Marunong kang
magmassage? Sensya ka na,
biglang sumakit e,"

Nakita kong lumapit siya sa
headboard ng kama at dahan-
dahang nilagay ang mga kamay
niya sa noo ko.

"Oh ayan," sabi niya.

Lumamig nga yung part ng noo
ko na hinahawakan niya. Parang
dahan-dahang natatanggal 'yung
sakit ng ulo ko sa ginagawa
niya.

"Shet. Malamig nga," sabi ko
sabay pikit ng mata.

"Nakita ko kanina na may
laptop ka," bigla niyang sinabi. Napamulat ako,

"Ano naman
ngayon?" tanong ko.

"Wala. Gusto ko lang sana
iopen 'yung fb account ko.
Gusto ko makita reactions
nila after what I did," sabi niya
habang nakalagay pa rin sa
noo ko 'yung mga kamay niya.

"Sorry, ghost are not allowed
to use. Pero in fairness ha,
ang sarap nitong ghost
therapy mo,"

Nakita ko siyang sumimangot
tapos inalis bigla ang mga
kamay niya sa noo ko.

"Tama na nga. Tinitake
advantage mo na yata ang
pagiging multo ko,"

"Wala akong sinabing ganon
ah," Sumimangot siya, "Hmp, di
porket mumu ako uutos
utusan mo na ako ng ganon
kadali. How dare you? Tsaka
remember na utang na loob
mo sa akin ang pagtira mo dito sa kwarto ko kaya ikaw dapat
ang inuutusan ko,"

"Anong utang loob? Pano
naman ako magkakautang na
loob sa 'yo. Haiyts, choice mo
magsuicide di ba? So, kung di
mo pa sana ginawa 'yun
marahil buhay ka pa rin ngayon at sa 'yo pa rin sana
'tong kwartong 'to,"
natahimik siya bigla dahil sa
mga sinabi ko. "Usually,
ganyan napapala ng mga
taong mahihina ang loob na kagaya mo. Look, ano natamo
mo? Wala di ba? Pero anong
nawala sa 'yo? Lahat di ba?"
dagdag ko.

Lalo siyang sumimangot tapos
tumingin sa mga mata ko.
"Kagaya ng sinabi mo, oo
choice ko nga magpakamatay.
Kaya ko lang naman nagawa
'yun kasi the burdens are too heavy already, di ko na kinaya
and to make things worst,
wala man lang ni isang
umunawa sa sitwasyon ko
that time kaya later on it
came to the to point na nagblacken na 'yung mind ko
at naisip ko ang bagay na
'yun," paliwanag niya.

"So, what's the sense of
commiting suicide? Gusto
mong maunawaan ka ng
lahat? Yes, naunawaan ka
nga nila. Pero anong kapalit, buhay mo di ba? It's useless
talaga kung 'yun lang ang
habol mo kasi pano mo
maaappreciate ang mga
apologies at unawa nila kung
patay ka na? You get my point, right? Tapos at the end
magsisisi rin pala. Alam mo,
hindi excuse ang mga
personal reasons para
sabihing tanga ka't nagawa
mo 'yun. Di mo kayang aminin kasi the pride follows tapos
sinisingit mo palagi 'yung mga
personal reasons mo where in
fact kung pag-iisipan mo ng
maigi ang lahat ng ito,
lumalabas lang na tanga ka nga. So the question is, saan
mo ba talaga hinugot 'yang
katangahan mo?"

Nakita kong nagsara ang mga
palad niya tapos tumingin sa
akin ng masama, "Ang sakit
mo naman magsalita. Ano
bang alam mo sa buhay ko
ha?" Nagulat ako nung biglang
tumulo ang mga luha niya.
Unti-unti siyang naglaho at di
nagtagal tuluyan na nga
siyang nawala.

Sinandal kong muli ang ulo ko
sa headboard ng kama. Sa mga
sandaling ito, naririnig ko pa
rin sa mga tenga ko 'yung
mga huli niyang sinabi. Di ko
tuloy makuha ang tulog ko. Parang nagiguilty ako sa mga
sinabi ko sa kanya kanina.

--- END OF CHAPTER 1 ---

mrs.mraz09: 8 years ago

Gusto pa mag-FB ni ghostie!

mindfreak: 8 years ago

Chapter 2: Ang Nagmumultong
Account

Hindi ko na nakuha ang tulog
ko. Nakadilat ang mga mata
ko habang nakatitig sa
kisame. Sinubukan kong
magpagulong-gulong sa kama
ngunit wala pa ring nangyari. Hindi na ako nakatiis at agad
na bumangon saka naupo sa
may dulo ng kama. Tuliro ako
sa mga sandaling ito. Hindi
ako mapakali dahil kanina pa
gumugulo sa isip ko ang nanyari kanina.

Aminado akong nasaktan ko
siya pero biruin mo may
feelings din pala ang mga
multo? Bagay na di niya
nasabi sa akin. Medyo
awkward man pakinggan pero mukhang kailangan ko
talagang magsorry sa kanya.
Kahit na sa tingin ko parang
mababaw lang 'yung dahilan.

Nilakbay ng mga mata ko ang
buong kwarto pero bigo akong
mahanap siya. Napabuntong-
hininga nalang ako, "Uy, Si-si-
shan?" pautal-utal kong
sinabi.

Napakamot ako ng ulo kasi
feeling ko sobrang awkward
talaga nitong ginagawa ko.

Huminga ako ng malalim,
"Ayokong mag-aksaya ng oras
kaya please makinig ka sana.
Sorry kung naging harsh ako
kanina. Ang sa akin lang
naman eh maappreciate mo sana kung gano kaganda at
kasaya ang mabuhay sa
mundo. Gusto ko lang ipabatid
sa 'yo na ang buhay hindi lang
'yan tungkol sa problema.
May mga pagkakataon lang talaga na dumadagsa ang mga
suliranin sa buhay mo. Pero
hindi ibig sabihin na kapag
walang solusyon, hindi ka na
makakamove forward. Ika nga
nila, dito nasusukat ang katatagan ng isang tao. Just
an explanation, my main
concern is to apologize kaya
kung nasaktan man kita sorry
na,"

Hindi pa rin siya nagpapakita.
Napakamot ako sa ulo ko dahil
parang binabalik ko lang 'yung
topic namin kanina na siyang
reason ng pagtatampo niya.

Wala talaga akong maisip na
pwedeng sabihin sa kanya
kasi di naman ako sanay
magsorry.

"Ahm, okey. Ano. Ahm, Ganito
kasi 'yan. 'Yung mga sinabi ko
kanina, 'wag mo nang isipin
'yun. Kung naoffend man
kita, sorry na,"

Ayaw pa rin niyang
magpakita. Para tuloy akong
engot na nagsasalita mag-isa.

"O siya. Ipapahiram ko na sa
'yo laptop ko as a peace
offering. Okey lang sa 'kin na
di mo tanggapin 'yung sorry
ko. At least I tried," sabi ko.

Napaigtad ako dahil sa gulat
nang bigla nalang siyang
sumulpot sa tabi ko.
Nakangisi siya habang
nakatingin sa akin at tila
pumalakpak ang tenga niya sa sinabi ko.

Nagpacute siya sabay
bungisngis,"Talaga? " sabi
niya.

Napahawak ako sa dibdib ko,
"Syet. Ginulat mo ako. O siya,
kunin mo bag ko dali!" sabi ko
at bigla siyang sumimangot.
"Ay, sorry. Oh nga pala, you
lack the ability to hold things. O sige, kukunin ko nalang
para sa 'yo," sabi ko at nakita
kong gumuhit ang
napakalaking ngiti sa
kanyang labi.

Kinuha ko ang laptop ko at
agad na bumalik sa kama,
"Sorry talaga kanina,"

Tumabi siya sa akin, "Paulit-
ulit? Haha, but seriously, it's
okey. Naalala ko lang 'yung
mga naririnig at nababasa ko
dati na the truth hurts. Dahil
sa mga naging sermon mo, napagtanto kong nagsasabi
nga sila ng totoo kasi
apektado talaga ako. But
anyway don't get me wrong,
tinaggap ko na 'yung peace
offering mo di ba? So, it means na okey na ang lahat!"
sabi niya sabay kindat sa
akin.

"Kahit ano pa 'yan, kailangan
ko pa rin talagang apologize.
Talking about the fact na
nasaktan ka sa mga sinabi
ko,"

Tumingin siya sa mga mata
ko, "Apology accepted. Period!
Kaya mabuti pa, you should
open na the web bago pa
magbago ang isip ko!"

Gaya ng inutos niya, binuksan
ko nga ang web browser at
binrowse ang facebook.
Binigay niya sa akin ang e-
mail address niya ngunit nung
password na niya 'yung hiningi ko, nagbago bigla ang
itsura niya at parang
nagdadalawang isip siya kung
ibibigay ba niya ito o hindi.

"Sinong magtitype?" tanong
niya.

"Syempre ako pa rin. May
problema ba? Alangan namang
ikaw. O baka gusto mo
talagang ikaw nalang? Okey
lang sa 'kin," sabi ko sabay
ngisi sa kanya.

Nagdabog siya bigla, "Ayoko
ko na! Ang daya! Malalaman
mo password ko!"

"Oh anong problema don?
Iniisip mo siguro na baka may
masama akong gagawin sa
account mo ano? Asus, 'di
naman ako ganon. May sarili
akong account kaya aanhin ko naman 'yung sa'yo? In other
words, hindi ako magnanakaw
ng account, okey?"

"Hindi ganon. Basta,
nakakahiya kasi kapag sinabi
ko,"

Napakamot ako ng ulo, "Ano
ba talaga? Ang gulo-gulo mo!"
sabi ko sabay sarado ng
laptop.

Nanlamig bigla ang kamay ko
at nagulat ako nang makitang
nakahawak siya dito.

"Oy 'wag. Nagbibiro lang.
Okey ganito nalang, you type
pero dapat pumikit ka. Then I
will tell you kung pang-ilan
na character sa keyboard
yung password ko,"

"Ayoko. Ginagawa mo akong
tanga e! Magdecide ka, its either
now or never!?" sabi ko na
nakakunot ang noo.

"O sige na nga. Pero 'wag mo ako
tatawanan ha?"

"Oo, promise. Sige na, say it!" Natahimik kami sandali.
Tiningnan ko siya sa mga mata
niya. Inaabangan ko ang pagbuka
ng kanyang mga labi para masabi
sa akin ang kanyang password.
Curious ako kung ano ito kasi sa palagay ko may something fishy
talaga sa password niya.

"A-a-alabyu," pautal-utal niyang
sinabi sabay ngisi.

Napataas ang kilay ko don,
"Haaah??"

Tumawa siya at papaluin na sana
niya ako sa braso pero bigla
siyang tumigil, "Naku, kunwari
ka pa. Sige na, type mo na,"

"Teka, para kanino naman 'yun?"
tanong ko.

"Sira, password ko 'yun,"

"Alam ko. Pero bakit ganon?"

"Trip ko. Paki mo?" sabi niya
sabay tawa ng nakakaloko.

Sinasabi ko na nga ba, hindi nga
nagkamali ang hinala ko. Pero sa
totoo lang, hindi ko alam kung
matatawa ba ako o kikilabutan
sa password niya. Ang alam ko
parang masarap pakinggan sa tenga yung sinabi niya.

Nabuksan na namin ang account
niya. Halata sa mga kilos niya na
atat na atat na talaga siyang
makita ang post ng mga friends
niya sa kanyang timeline.

"Panay naman rest in peace mga
post nila e. Magkakaiba nga yung
words na ginamit pero ganon pa
rin naman ang kahulugan," sabi
ko sabay hikab.

Tinuro niya ang screen, "Hindi
naman lahat. Ayun! Scroll down
mo dali!"

Nagscroll down ako at nakita
namin ang isang user na
nagpaskil ng isang mahabang
mensahe. Patunay na may
concern din pala sa kanya kahit
papano.

"Sino 'yan? Ang gara naman niya,
ginawa talagang freedom wall
'yung timeline mo. But not bad,
at least may isang taong
nagpakita ng concern sa 'yo,"
tiningnan ko ang pangalan ng user at may napansin ako dito.
"Oh wait, kaano-ano mo? Is she
linked to you? Napansin ko same
kayo ng apilyido,"

"Yup, she's my older sister," sabi
niya.

Nacurious ako kaya binasa ko
'yung pinost ng kapatid niya,
"Sis, I'm very sorry talaga sa
nangyari. How I wish na mabasa
mo ito kasi sa palagay ko isa ako
sa mga naging factor kung ba't mo nagawa ang bagay na 'yan.
Sis, to tell you the truth, deep
inside I was badly hurt. In behalf
of our parents, I'm sorry kung
late ka na naming naunawaan. I
think it's the biggest mistake I've ever
made in my life. If you only
knew that I almost cried my
heart out because of guilt and
depression. Sorry talaga, hindi
ako naging magandang halimbawa sa 'yo. You did not
deserve to be on the receiving
end of my actions. Kung pwede
lang sana baguhin ang
nakaaraan, then I will not
hesitate to sacrifice myself. Anyway sis, I love you. Rest in
peace,"

"Uy, nagsorry na siya sa 'yo oh.
Di ka pa ba masaya?" tanong ko
ngunit taliwas sa inakala ko ang
nakita kong reaksyon niya.

Nilagay niya ang mga palad niya
sa mukha niya at humagulgol.

Napabuntong-hininga ako at
sinarado ang laptop, "Tama na
nga. Parang di ka naman masaya
sa mga nakikita mo e,"

Pinanood ko lang siyang umiyak
kasi wala akong maisip na paraan
para macomfort siya.

Narinig ko siyang nagsalita
habang umiiyak. "Tama ka nga sa
sinabi mo kanina. Useless nga
ang pagpapakamatay ko,"

Nagulat ako sa sinabi niya, "'Wag
mo nang isipin 'yun. Look, you
made it. Nagsisi na siya and
that's what you aim for di ba?
Ano pang iniiyak-iyak mo? Dapat
nga e masaya ka at nagcecelebrate,"

Nagpatuloy pa rin siya sa pag-
iyak, "No, mali ka. That's not the
reason. You know what, after I
read the post, nagkaroon bigla ng
kirot sa damdamin ko. I mean, nasaktan ako. Alam mo kung
bakit? Kasi saka lang niya
narealize ang kamalian niya
after I commit suicide. Saka lang
siya nagsisi gayong wala na ako.
Ang sama niya sobra. Kung totoo ngang di niya ginusto itong
nangyari, e di sana noon pa siya
nag-apology sa akin. Nagsisisi
talaga ako, tama ka wala nga
akong napala. Nagsuicide ako to
free myself from problems pero heto umiiyak pa rin ako,"

"Kung ganon. E di sana hinintay
mo nalang 'yung apology niya
nung nabubuhay ka pa. Ganyan
naman talaga ang tao e, matagal
pa bago maabsorb at maprocess
sa utak niya ang kamalian sa ginawa niya. Kaya ikaw na
nasaktan, dapat mataas ang
pasensya mo pero siyempre
dapat gumawa ka rin ng paraan
to make her realize the error of
her ways. Pero tapos na e, wala na tayong magagawa,"

Lalo lang siyang humagulgol.
Napakamot ako sa ulo ko dahil sa
tingin ko di naman gumaan loob
niya sa mga sinabi ko. Hindi lang
talaga ako sanay na may
umiiyak sa harapan ko.

"Uy, ano ka ba? Kahit umiyak ka
pa ng balde baldeng luha diyan,
hindi na mababago ang nangyari,"
sabi ko at muling binuksan ang
laptop.

Pinunasan niya ang mga luha
niya pagkatapos ay napatingin sa
ginagawa ko.

"Anong ginagawa mo?" tanong
niya.

Nginitian ko siya, "Wala. Ililike ko
lang 'yung post niya. Natouch
kasi ako e,"

Bahagya siyang tumawa, "Hala,
sira ka talaga!" sabi niya at
papaluin na sana niya ako sa
braso pero napatigil siya.

"Do you want to leave a
comment?" sabi ko at parang
natuwa siya sa suhestyon ko.

Nawala bigla sa mga mata niya
ang kalungkutan. Masaya ako
dahil feeling ko nagtagumpay
ako.

Umusog siya palapit sa akin,
"Sige, sige. Ahm, may maganda
akong suggestion," sabi niya
sabay rub ng mga palad niya.

"Hmmn, something fishy. I swear
di na naman 'yan maganda," sabi
ko sabay cross ng mga braso.

"Trust me okey," Napabuntong-hininga ako,

"Okey, ano 'yun?"

"Sabihin mo I don't care Ate!" sabi
niya sabay tawa.

"Tsk. Sinasabi ko na nga ba," sabi
ko sabay kamot ng ulo.

Sinimangutan niya ako kaya
wala akong nagawa kundi
sumunod sa gusto niya.

"Alam mo, parang sobra naman
yata 'tong comment mo na 'to.
Hindi lang natin masasaktan
'yung feelings niya, it will also
bring nightmares to her life.
Biruin mo, isang patay nagawa pang magcomment sa facebook
and worst nireject pa 'yung
apology ng tao. How sad naman,"

"Pwede namang kunwari nahack
'yung account ko, oh di ba?"

"Naku, malabong maisip niya
'yun. Ikaw 'yung tipong hindi
nagshishare ng password di ba?
So, how come na mahack 'yung
account mo. Another thing is
masyadong mahirap hulaan 'yung password mo," sabi ko sabay
ngisi.

Gumuhit muli ang lungkot sa
mukha niya, "Ah ganon? Ayaw
mo. Okey, I change my mind,
you're not sorry!! At dahil diyan, I
will haunt you talaga in your dreams, tandaan mo 'yan!" sigaw
niya.

"Oy wait. Eto naman o, di
mabiro," tinype ko kaagad 'yung
gusto niya, "O ayan, napost ko
na. Happy?"

Halos umabot sa tenga niya ang
ngiti niya nang makitang napost
na as a comment yung pinautos
niya sa aking itype.

"Hahaha. Ang nagmumultong
account sa fb, haha," sabi niya
sabay tawa ng nakakaloko.

Halos magdamag din naming
pinagloloko mga online friends
niya. Kahit ganon, masaya pa rin
ako kasi di ko akalaing
maiingganyo siya sa kalokohang
pinasimunuan ko.

Hindi niya rin pinalagpas ang mga
friends niyang online sa chat.
Tuwang-tuwa siya tuwing may
natatakot sa mga pinopost ko.
Minsan may pagkakataon na
medyo sobra at hindi na maganda 'yung pinapapost niya sa akin.
Pero dahil sa ayokong magtampo
ulit siya, sinasakyan ko nalang
ang mga ito alang-alang sa
ikakapanatag ng loob niya. Hindi
ko alam kung nahahawa na ako sa kanya pero sa totoo lang,
gumagaan talaga ang loob ko sa
tuwing nakikita ko siyang
nakangiti at tumatawa.

--- END OF CHAPTER 2 ---

iskittzo: 8 years ago

astig neto ah

_kevin_: 8 years ago

ngeks. Sir asan na kasun0d? Ang kyut ng st0ry

mindfreak: 8 years ago

wait lang po update ko po mamaya

mindfreak: 8 years ago

Chapter 3: May Good Side Ka Rin
Pala No?

Kinabukasan, naalimpungatan
ako kasi naramdaman kong
parang may malamig na bagay
malapit sa may paanan ko.
Minulat ko ang mga mata ko at
bumungad sa akin si Shan na nakaupo sa dulo ng kama. Teka,
tama bang tawagin ko siya sa
pangalan niya? Anyway, wala
namang masama kasi minsan na
rin naman niya ako tinawag sa
pangalan ko.

Bigla siyang tumayo at lumapit
sa akin nang mapansing gising
na ako. Ngumiti siya pero
tinaasan ko lang siya ng kilay.

Nagstretch ako sabay hikab,
"Anong nginiti ngiti mo diyan?
Umalis ka nga sa harap ko,
shuuu!"

Nagtaka ako dahil imbes na
mainis siya sa sinabi ko ay mas
lalo pang lumawak ang ngiti niya
sa kanyang labi.

"Oh my God, Jeth. May good
news ako!" sabi niya sabay tili.

Tinaasan ko siya ng kilay, "Ano
namang paki ko?"

"Eto naman o, masyadong killjoy.
Please bear with me, kahit
ngayon lang. Ang saya saya ko
kasi!!!" sabi niya sabay talon at
tili.

"Stop, please! Hindi ako
interesado!" sigaw ko.

"Jeth, malaya na ako! I'm free!
Pwede na akong lumabas ng
kwarto! Ang saya saya ko
talaga!"

"Talaga lang ha," sabi ko na may
pagdududa pa sa sinabi niya.

"Yes, hindi ako nagbibiro. Gusto
mo patunayan ko?"

"Sige nga,"

"Okey, manuod ka," sabi niya.

Lumapit siya sa may dingding.
Nagulat ako dahil bigla siyang
lumusot dito at nawala. Seryoso
nga siya at hindi nagbibiro. Isang
minuto ang lumipas, hindi pa rin
siya bumabalik.

"Bulaga!!"

"Waaahh, syet!" sigaw ko bigla.

Nagulat ako nang bigla siyang
lumabas sa dingding na nasa may
headbord ng kama ko. Tawa
siyang ng tawa dahil sa naging
reaksyon ko. Tama bang
pagtawanan niya ako ng ganon?

"Ba't ang bilis mo magulat? Pero
nung tinakot kita, di ka man lang
natakot. Nakakalito talaga ang
ugali mo," sabi niya.

"Anong pakialam mo kung
pinanganak akong ganon, ha?"

Sumimangot siya, "Suplado.
Nagtatanong lang naman,
hmmnp," sabi niya sabay irap.

"Pero wow good timing yung
good news mo ah. Tamang-tama
lang sa pagdating ko. So, anong
pang hinihintay mo? mag-alsa
balutan ka na at lumayas ka na
dito!" sigaw ko.

"Ganyan ba talaga ugali mo?
Watta selfish. Hmmp, di bale
wala ka pa rin namang
magagawa. Whether you like it
or not, I will stay here. Kasi first
of all, kwarto ko 'to. Another thing is sampid ka lang at wala
kang karapatan paalisin ako dito.
You get me?"

"Bahala ka. Basta, this room is
mine already. Kumontra ka nang
madobol dead kita," banta ko.

Kumunot bigla ang noo niya,
"Huh. Arrogant! Pathetic! Selfish!"
sigaw niya.

"Call me whatever you want. The
room is mine from now on," sabi
ko sabay halakhak.

Halata sa mukha niya na naasar
siya sa mga sinabi ko. Galit na
galit ang itsura niya at kulang
nalang ay umusok ang ilong niya.

"Sayong sayo na! I hate you,
bwisit!" sabi niya sabay irap at
isang magarbong walk-out ang
ginawa niya pagkatapos.

Nagkibit balikat nalang ako, "Nice
one, Jeth," sabi ko sa isip ko
sabay tawa.

Napabuntong-hininga ako.
Walang pa rin siyang pinagbago
simula kagabi. Hindi pa rin niya
kayang sakyan ang mga pang-
aasar ko.

Hindi ko na siya inisip masyado.
Bahala siya sa buhay niya.
Bumangon na ako at nagluto ng
makakain. Pagkatapos ay
nagtungo akong banyo para maligo.

Pagkahubad ko ng t-shirt, nakiliti
ako bigla dahil parang may
dumaan na malamig na hangin sa
likod ko. Nagtaka ako kung saan
galing ito. Wala namang bintana
yung banyo kaya malabong hangin galing sa kalikasan yung
naramdaman ko.

Napanganga ako nang
mapagtanto ko kung sino ang
may kagagawan ng malamig na
hangin na yun.

"Syet. Ang kapal din ng mukha
mo para bosohan ako. Madaya ka!
Lumabas ka nga! Alam kong ikaw
'yan," sigaw ko pero wala
namang sumagot o nagpakita sa
akin.

Naisip kong guni-guni ko lang
siguro ito pero syet yung
malamig na hangin na 'yun. Alam
kong kagagawan niya yun. Pero
bakit parang di naman ramdam
yung presensya niya dito sa banyo? Mali nga siguro ang
hinala. Hindi naman siguro niya
ugaling mamboso. Nagdududa pa
rin ako sa mga nangyayari at to
make sure, di ko na talaga
hinubad ang pants ko.

Pagkatapos maligo, nagtapis ako
ng tuwalya at nagbihis. Bumalik
ako ng kwarto para
makapagsuklay. Napatalon ako
sa gulat nang bumakat sa
salamin ang mukha niya. At gaya ng dati, tumawa na naman siya
na parang baliw.

"Siyet. Saan ka galing? Ikaw
yung kanina no?"

Tinaasan niya ako ng kilay, "Ang
ano?"

"Yung ano. Yung kanina sa
banyo. Ikaw yun no?"

"Haah!?! Galing kaya akong
garden!!! Bakit naman ako
pupunta ng banyo! Ano namang
gagawin ko don!?!" sigaw niya.

"Hindi. Ikaw yun e, alam ko,"

"Hindi nga sabi e,"

"Ikaw yun walang duda!"

"Ano ba? Sinabing hindi nga e.
Bakit ba big deal sa 'yo kung
nasan ako kanina, ha?"

"Big deal talaga! Di ko akalain na
magagawa mo 'yun.
Nakakapanghinayang talaga.
Maganda ka pa naman sana. Tsk.
Tsk," sabi ko.

Nakita kong nagulat siya sa
sinabi ko, "Anong sinabi mo!?!"
sigaw niya.

"Wala. Nevermind," sabi ko.

Nagtaka ako nang lumusot ulit
siya sa dingding at nawala.

"Oh saan ka na naman pupunta?
Nakalaya ka lang, nagkaganyan
ka na. Hoy lumabas ka, may
nasabi ba akong hindi maganda,
ha?" sigaw ko sabay lingon sa
paligid.

Mahigit tatlong minuto na rin ang
nakalipas, hindi pa rin siya
nagpapakita. Naupo ako sa kama
habang inaantay ang pagsulpot
niya.

Ilang saglit lang, nagulat ako
dahil bigla siyang sumulpot sa
tabi ko. Sa pagkakataong ito,
hindi na ako nagulat kasi unang-
una, expect ko na gagawin niya
yun at pangalawa parang nasasanay na ako sa istilo
niyang panggugulat.

Lumingon siya sa akin kaya
napalingon din ako sa kanya.
Nakita ko siyang nagpacute sa
kaya agad kong tinago ang ngiti
ko.

"Jeth. Ahm, ano kasi. Ahm,
namimiss ko na kasi ang outside
world," sabi niya at di pa rin
maalis sa mukha niya ang ngiti
niya.

Tinaasan ko siya ng kilay, "Ano
naman ngayon? Nasa PBB ba
tayo, ha?"

Napabuntong-hininga siya, "Ayan
ka na naman. Patapusin mo
muna ako please,"

"Go ahead," sabi ko sabay cross
ng mga braso.

"Almost, one year na rin akong
nakakulong dito. Tiniis ko ang
lahat kahit mahirap. Wala na
akong ibang ginawa sa loob ng
kwartong 'to kundi ang
tumunganga ng magdamag. Saka lang ako nagkakaroon ng
libangan kapag may naglakas
loob na mangupahan dito.
Siyempre, aminado akong
masaya ang manakot ng mga
buhay pero gaya niyo nakakaramdam din kami ng inip
at pagkasawa. Pero wala naman
akong dapat sisihin kasi
kasalanan ko naman talaga ang
lahat at karapat-dapat lang
naman parusahan ako ng ganon. So, ayun, namiss ko lang bigla
ang outside world," sabi niya
sabay ngisi.

"Akala ko ba may mahalaga kang
sasabihin?" tanong ko sabay taas
ng kilay.

"Meron. Pero baka di mo naman
ako pagbigyan. Alam ko na ugali
mo so much better siguro na di
ko nalang ito sabihin sa 'yo," sabi
niya.

Huminga ako ng malalim, "Sige
na, sabihin mo na bago pa
magbago ang isip ko,"

"Ayoko. Alam kong kahit
magmakaawa pa ako, hindi mo
talaga ako pagbibigyan," sabi niya
at nakita kong sumimangot siya.

Siyet. Kakaiba talaga ang
simangot niya. Parang may ibang
hatid sa akin. Ngayon napagtanto
ko na, ito nga ang dahilan kung
bakit hindi ako makatanggi sa
mga gusto niya.

Huminga ulit ako ng malalim at
tumingin sa kanya ng seryoso,
"Honestly, yung pinapakita kong
ugali sa yo that's my bad side.
Pero alam mo, kahit gano pa ako
ka-arrogant, ka-pathetic at ka- selfish gaya ng sinabi mo, you
cannot deny na may good side
din ako," sabi ko sabay ngiti sa
kanya.

Nakita kong nagulat siya sa
sinabi ko, "Wow. Are you
serious? Ikaw pa ba 'yan?"

"Haha, nagulat ka no? Ganyan
ako kapag I'm in my good side.
Back to your question, yes of
course I'm serious. Kaya kung
ano man yung gusto mong sabihin sa akin, sabihin mo na,"

Gumuhit ang napakalaking ngiti
sa labi niya, "Talaga? Oh sige.
Kasi Jeth, gusto ko lang naman
talaga na ipasyal mo 'ko. I almost
forgot this place already. One
year na rin ang lumipas at imposibleng walang nangyaring
pagbabago at progress sa
Philippines. Pero alam mo, di pa
rin talaga ako makapaniwala.
Bumait ka yata bigla, bihirang
magkaganyan ka or should I say na first time ko lang makitang
nagkaganyan ka,"

"Okey, tutal rest day ko naman
at wala akong nakasched na
subject ngayon, pagbibigyan
kita. Pero next time, wag ka na
magpaligoy-ligoy ha? Gusto ko
direct to the point ka lagi, okey?" sabi ko.

"Sure. Pero teka, nag-aaral ka
pa? Anong course mo?"

"Electronics. Ikaw?"

"BS Chem, pero sad to say I was
not able to proceed in third year.
Kasi alam mo na, nagpatiwakal
ako. Haha, tama ba ang term?"

"Nagsuicide nalang. Parang
unpleasant pakinggan yung
nagpatiwakal,"

"Parehas lang naman 'yun ah?"
sabi niya at nagtawanan kami.

Sampung minuto ang lumipas,
nasa labas na kami ng
apartment. Tiningnan ko siya at
parang tulala siya sa mga nakita
niya.

"Bakit?" tanong ko.

"Wala, I miss everything outside.
Kapag lumalabas kasi ako para
magpunta ng school, di na bago
sa akin ang ganitong view. Pero
ngayon, nakakapanibago talaga,"

"Siyempre, sino namang hindi
makakamiss e almost one year
ka ring nakakulong sa kwarto
mo. Ang saklap talaga, buti
nalang at nagkwento ka balak ko
pa naman sana magpakamatay noon,"

Nagulat siya sa sinabi ko,
"Really? Seryoso ka? Binalak mo
din ba? Pero how come na di mo
natuloy?"

Nagulat siya nung tumawa ako
bigla. Tiningnan niya agad ako ng
masama, "Joke lang. Di ako
kagaya mo no? Magkaiba kaya
ang takbo ng utak natin,"

Inirapan niya ako, "Ang hilig mo
magjoke. Pero ni isa, hindi ako
natawa,"

"Maraming klaseng joke. May
joke na nakakatawa, nakakainis
at siyempre meron ding
nakakasakit ng damdamin,"

"Kagaya ng mga joke mo. Hindi
nakakatawa pero nakakainis at
nakakasakit ng damdamin," sabi
niya sabay simangot.

"Ha? Ay sorry, di ko naman talaga
intention na saktan ka.
Nagkataon lang na yung mga
joke ko, close to reality at
saktong natamaan ka. Pero teka
lang ha, saan ba tayo pupunta ngayon?"

Nagulat ako dahil bigla siyang
dumikit sa akin at
nagbungisngis, "Gusto ko
magmalling kung okey lang sa
'yo? Nakakamiss talaga ang
buhay noon tuwing break time, papasyal pasyal lang ng mall,"

Tinaasan ko siya ng kilay,
"Malling?"

"Yes, you heard me right. Gusto
ko pasyal mo ko ng mall. Saan ba
pinakamalapit dito? Ay oo nga
pala, tara sa Bay City,"

Napakamot ako ng ulo, "Pano
'yan. Magcocommute ako, e
ikaw?"

"Sundan ko nalang yung vehicle
na sasakyan mo," sabi niya
sabay kindat sa akin.

"Sigurado ka?"

"Yup. Bakit? Akala mo di ko 'yun
kaya? Nadiscover ko ang ability
na 'to a while ago," sabi niya.

"Okey. Basta, ikaw nagsabi non
ha," sabi ko at tumango naman
siya.

Pumara ako ng sasakyan. Wala
pang kalahating oras, dumating
na kami sa harap ng mall.
Papasok kami ng entrance nang
may maalala ako.

"Matanong kita, sa anong paraan
ka nagsuicide? Tumalon ka ba ng
building, nagbigti gamit alambre,
uminom ng rugby o whatever?"
tanong ko at tumawa siya.

"I take plenty of medicines at
ayon siyempre naoverdose ako.
Pero in fairness, napatawa mo
ako ha. Naiinom pala ang rugby,"
sagot niya at hindi pa rin siya
makaget-over sa tawa niya.

"Again, one of my good side
attitude," sabi ko sabay ngiti.

Pinagtinginan bigla ako ng mga
tao. May isang babae na lumapit
sa akin. Nagulat ako siyempre.

"Excuse me, are you okey? Mag-
isa ka lang pero kanina ka pa
kasi nagsasalita. What happen?
Is there any problem?" tanong
niya.

Medyo tuliro pa ako sa mga
sandaling ito, "Ah.. Ah.. Ye-yes,
okey lang ako. Nagpapractice
lang ako ng speech ko para sa
introductory rites ng program sa
school," palusot ko at narinig ko na naman humalakhak yung
multong kasama ko.

"Ah okey," sabi nung babae at
naglakad na palayo.

Napabuntong-hininga ako, "Siyet,
buti nalang gumana agad yung
utak ko kundi napagkamalan na
sana akong baliw ngayon. Pero
grabe yung babae na yun ha,
nilapitan pa talaga ako," pabulong kong sinabi.

Nakita ko si Shan na halos
mabaliw na sa kakatawa, "Ayos
ka lang?" bulong ko.

Umayos siya at humarap muli sa
akin, "Halika, may pupuntahan
tayo para di ka na nila
pagkamalang baliw na
nagsasalita mag-isa. Pero in
fairness, napahanga mo ako. Ang galing mo magpalusot," sabi niya
at nauna siyang naglakad.

"Uy, saan tayo pupunta?" sabi
ko.

Napatakip ako ng bibig ko kasi
mukhang napalakas yata yung
pagkakasabi ko non. Sa
kasamaang palad, pinagtinginan
na naman ako ng mga tao.

Siyet talaga, bakit dito pa kami
nagpunta? Hiyang-hiya na ako sa
sarili ko. Kanina pa ako nagiging
center of attraction dito.

"Basta, sumunod ka lang kung
ayaw mong pag-tinginan ka ulit
nila,"

Wala akong nagawa kundi ang
sumunod sa kanya. Hindi naman
kasi ako pwedeng magreklamo
kasi baka tuluyan na nga akong
maging baliw sa paningin ng mga
tao dito.

Sa mga sandaling ito, masaya na
ako. Nakakaaddict talaga siya at
aminado ako don. Hindi ko alam
kung bakit pero sa totoo lang,
nakaramdam talaga ako ng tuwa
sa loob ko nung narinig ko siyang tumawa kanina. Hindi kaya---
Siyet, huwag naman sana.

--- END OF CHAPTER 3 ---

iskittzo: 8 years ago

pano kaya nangyari yun?

next!

_kevin_: 8 years ago

meron ba ito sa kabila otor? Hehe sana meron din.
Next update na sir

mindfreak: 8 years ago

Chapter 4: Kuya, Ang Ganda
Naman Ni Ate

Dinala niya ako sa isang
Cellphone and Accesory Shop.
Nagtaka ako kasi di ko magets
kung bakit sa lahat ng pwede
naming puntahan e dito pa talaga
niya ako dinala at tsaka wala naman siyang sinabi sa akin na
bibili siya ng cellphone. Hindi ko
tuloy matantya kung anong
gusto niya mangyari.

"Uy, bakit tayo nandito? May
ipapabili ka siguro no? Naku
naman o, sa ibang araw nalang
please. Limang daan lang dala ko
at di ko afford bumili ng phone
ngayon para sa 'yo," pabulong kong sinabi.

Napatingin sa akin lahat ng mga
taong kasama namin sa loob
kaya medyo nahiya ako sa sarili
ko.

"Duh? Mag-isip ka nga! Aanhin ko
naman ang cellphone, ha?
Anyway, ayaw mong magmukha
kang baliw sa paningin ng mga
tao di ba? So, nandito tayo kasi I
have an idea kung pano natin masosolusyunan 'yang problema
mo,"

Napakamot ako ng ulo ko, "Wait.
Anong solusyon naman 'yan, ha?
Sabihin mo nga dali. Grabe
malulusaw na yata ako sa mga
titig nila. Please, gusto ko na
talaga umalis dito. Sige ka, pag di mo sinabi di na talaga kita
kakausapin kahit kailan," bulong
ko at gaya ng inaasahan ko, muli
kong naagaw ang atensyon ng
mga tao.

Peste, nakakainis. Punong-puno
na talaga ako. Sa tuwing
kinakausap ko siya, palagi ko
nalang nakukuha ang atensyon
ng mga tao. Hiyang-hiya na ako.
Di ko na talaga matitiis 'to.

"Nandito tayo kasi bibili ka ng
headset, headphone or whatever
is that basta 'yung parang may
microphone. Hindi yung gamit ng
mga call center agent ang
tinutukoy ko ha? 'Yung typical headset lang. Para kapag
kinausap mo 'ko, iisipin nila na
may kausap ka sa phone mo.
Naisip ko lang 'tong idea na 'to
Jeth kasi halata sa itsura mo
kanina na naaasiwa ka na sa mga taong panay ang titig sa 'yo
kagaya nila. Tsaka para na rin di
ka nila mapagkamalang baliw na
nagsasalita mag-isa. It's up to
you kung susundin mo
suggestion ko o hindi. Basta next time na pagtinginan ka ulit
nila, 'wag mo na 'kong sisihin
ha?" paliwanag niya sabay
kindat.

Napahimas ako sa baba ko,
"Hmmnn okey not bad. Nice
idea,"

Magsasalita na sana ulit si Shan
ngunit isang babae na naman
ang biglang lumapit sa amin.
Nagulat ako dahil siya na naman
ulit. Kung di niyo naalala, siya
yung babae kanina sa may entrance.

"Hey, ikaw ulit. Kanina pa ako
nabobother sa 'yo. Huwag mong
sabihing hanggang ngayon
nagpapractice ka pa rin ng speech
mo?" tanong niya at sa mga
sandaling ito di ko na alam kung anong isasagot ko sa kanya.

Medyo nagtaka lang kami ni
Shan kasi ito na ang
pangalawang beses na lumapit
siya sa akin.

Lumunok muna ako ng laway
bago nagsalita, "Ah ah o-oo, pe-
pero this time concluding rites
naman pinapractice ko," sagot ko
sabay ngiti.

Tinaasan niya ako ng kilay, "Are
you serious? Napakabigat naman
yata ng role mo. Are you the
upcoming cum laude in your
school?"

"Mukha mo! Di naman ikaw
kinakausap niya. Stay away!
kanina ka pa umeepal sa usapan
namin," narinig kong sinabi ni
Shan kaya di ko mapigilang
matawa.

"May nakakatawa ba sa sinabi
ko?" tanong ng babae.

"Ah... Ah... Ya-yah. Na-
nakakatawa nga. Kasi akalain mo
napagkamalan akong cum laude.
What a big joke," sabi ko sabay
tawa.

Kahit hindi na nakakatawa,
tumawa pa rin ako. Kailangan
kong panindigan sa kanya yung
katwiran ko.

"Ganyan ka ba talaga magsalita?
Parang di ka sure sa mga
sinasabi mo,"

"Jeth, tara na. You should not
waste time with that girl,"
narinig kong sinabi ni Shan pero
di ko ito pinansin.

"Oo. Ga-ganito na ta-talaga a-ako
since birth. Ahihi," pautal-utal
kong sinabi para mapanindigan
ulit yung sinabi ko.

Narinig kong humalakhak ng
sobra yung multong kasama ko.
Di pa siya nakuntento at naupo
pa sa sahig na parang baliw.

Bahagya ding tumawa yung
magandang dalagang kausap ko,

"Nakakatuwa ka naman. Ngayon
lang ako nakakita ng taong may
ganyang defect,"

"O-oo. It r-r-runs f-from the
family e," sabi ko at natawa ulit
siya.

"Meaning may kamag-anak ka
with the same case as yours?"

"Jeth, ano ba!?!" sigaw ni Shan
ngunit dinedma ko lang ulit siya.

"Yu-yup! A-absolutely r-right!"
sabi ko sabay ngiti at natawa ulit
siya.

"Ganon ba? Siya nga pala, what
are you doing here? Bibili ka din
ba ng phone?"

"Hi hindi, bi-bibili la-lang sana a-ako ng ba-bagong
headset. Na-nasira ko kasi yu-
yung pinakauna ko e," sabi ko.

"Ah, ganon ba. Ahm, wala ka bang
kasama?" tanong niya.

Sumingit si Shan sa gitna namin, "Jeth, sabihin mo meron at
hinihintay ka na sa carpark. Sige
na, dali! Hindi siya ang sadya
natin dito!" sabi ni Shan at
dinedma ko lang ulit siya.

"Wa-wala e, bakit mo na-
natanong?"

Nakita kong sumimangot si Shan
at tiningnan ako ng masama.
Bahala nga siya sa buhay niya.
Hindi sa lahat ng pagkakataon ay
mapapasunod niya ako.

Nakita ko siyang lumayo ng ilang
hakbang at tiningnan kami na
para bang hinihintay kung kailan
kami matatapos sa usapan
namin.

Nabaling ang atensyon ko sa
babaeng kaharap ko, "Wala lang.
Wala din kasi akong kasama,"
sabi niya sabay ngiti.

Napangiti din ako at sa hindi
namin alam na dahilan, bigla
kaming sumabog sa tawa.
Samantala, si Shan nama'y galit
na galit at nakapamewang na
nakatitig sa babae.

Lumapit siya bigla sa babae,
"Hoy, ano gusto mo mangyari?
Hindi naman talaga ikaw ang
sadya niya dito! How dare you
kung magpapasama ka pa sa
kanya!" sigaw ni Shan.

Bigla akong hinawakan sa braso
ng babae, "Halika, I need your
suggestion kung alin sa
dalawang 'to ang bibilhin ko.
Nahihirapan akong magdecide e.
Baka makatulong ka," sabi ng babae sabay kindat at hila sa
akin palapit sa mga nakadisplay
na mga cellphone dummies.

Pinapili niya ako sa dalawang
choice niya at pinili ko yung
pangalawa kahit na wala naman
sa isip ko kung bakit yun yung
pinili ko. Sa totoo lang, hindi
naman talaga ako marunong magcompare ng mga phones.
Sinabi ko lang na mas maganda
yung pangalawa para hindi ako
magmukhang ignorante.

"Hmmn, I agree. Mas maganda
nga 'to compare to the other one.
Sige, I'll buy this one," sabi niya
sabay ngiti. Nagulat ako dahil biglang
sumulpot si Shan sa tabi niya.
"Sus, ang sabihin mo kaya mo
'yan pinili kasi Jeth told you so.
I'm pretty sure na kapag pinili ni
Jeth yung una, yun din pipiliin mo. Naku, basang basa ko ang
galaw mo te!" narinig kong sinabi
ni Shan sa babae.

Pagkatapos kong makabili ng
headset. Nakasabay ko sa
paglabas ng shop yung babae
kanina.

Nakita niya ako kaya agad
siyang lumapit sa akin, "Yhuniz
nga pala," sabi niya sabay alok ng
kamay niya.

Nakipagshake hands naman ako,
"Je-jeth," sabi ko.

Nagulat ako nang biglang
kumunot ang noo niya, "Please
stop acting. Alam ko, di ka naman
talaga ganyan magsalita. Just
say it as it is,"

Medyo napahiya ako kasi
nabuking niya yata yung cover
up ko.

Niyuko ko ang ulo, "I'm sorry. To
tell you honestly, yes your right
nag-aacting lang ako. I hope you
will not take it seriously. Pero
nagsasabi ako ng totoo nung
sinabi kong nagpapractice ako ng speech. 'Wag mo sana akong
pagdudahan," sabi ko.

Nagsinungaling na naman ako.
Pero para naman 'yun sa
ikabubuti ng lahat.

"No, its okey. Kamailan lang tayo
nagkakilala at hindi magandang
impression if we still argue with
that issue. Pero nadali mo ako
don ha, may nalalaman ka pang it
runs from the family," sabi niya sabay suntok sa braso ko.

"Oh, wait," sabi ko tapos
lumingon ako sa paligid dahil
napansin kong nawawala si
Shan.

"Bakit?" tanong niya.

Hindi ko siya sinagot. Sa halip ay
lumingon ako sa harap ng shop at
don ko nakita si Shan na
nakatingin sa amin ng masama.
Nakasimangot pa siya habang
nakacross arms.

Kinuha ko sa bulsa ko ang phone
ko, "Excuse me. I have a call,"
sabi ko sabay lagay ng phone sa
tenga ko kahit wala naman
talagang tumatawag.

Nagtaka siya nang bumalik ako
sa shop. Lumapit ako kay Shan at
halata sa itsura niya na galit siya
sa akin.

"Paalisin mo nga ang babaeng
'yan. Sumasama pakiramdam ko
lalo na kapag she's within my
range. Hindi ko alam pero may
something na bumabagabag sa
akin kapag nakikita ko siya. I hate her aura,"

"Relax. Okey, gagawa ako ng
paraan. Sandali lang 'to. Just wait
one minute," sabi ko habang
nakalagay pa rin sa tenga ko
'yung phone ko.

"One minute?" tanong niya.

"Yes, one minute and eight
hours. Diyan ka muna, babalikan
kita kapag napaalis ko na siya.
Huwag kang aalis diyan ha, stay
put," sabi ko sabay lagay ng
phone ko sa bulsa ko.

Nakita kong sumimangot na
naman siya. Sa pagkakataong ito,
parang sanay na ako dito at
medyo di na ako tinatablahan ng
kapangyarihan nito.

Tinalikuran ko na siya at agad na
binalikan si Yhuniz na kanina pa
naghihintay sa akin sa malayo.

"Hey, sorry mukhang hanggang
dito nalang ako at di na yata kita
masasamahan pa. Naghihintay
tropa ko sa carpark. Sige, mauna
na ako. Mukhang late na yata
ako, may usapan kasi. Nice meeting you," sabi ko at
tinalikuran ko na siya.

"It's okey, I understand. Sige,
Jeth. Sa uulitin," narinig kong
sinabi niya.

Binalikan ko si Shan at tuwang-
tuwa ako pagkat nandon pa rin
siya sa kinatatayuan niya.

"Akala ko ba aabutin pa kayo ng
eight hours?" tanong niya.

"Ang slow mo naman. Siyempre,
joke lang 'yun no. Tara na nga,"

Pinagtinginan ulit ako ng mga
tao. Naalala ko yung headset na
binili ko kanina kaya kinuha ko
ito at kinabit sa magbilang tenga
ko.

Tinapat ko sa bibig ko ang
microphone, "Ayos ba? Do I look
cool?"

Todo ngiti naman siya at
nagthumbs up pa sa akin.

"Saan nga pala tayo papunta?"
tanong niya.

"Aba, malay ko sa 'yo,"

"Ay onga pala. Nagpapasama lang
pala ako sa 'yo," Nauna siyang naglakad kaya
sumunod naman ako.

"I miss this kind of life talaga,"
sabi niya sabay pikit ng mga
mata at spread ng mga braso.

"Sinabi mo na sa 'kin 'yan
kanina," pa-sarcastic kong sinabi.

"Hmmnp, killjoy. Oh, wait. Tara
don tayo!" sabi niya at sinundan
ko naman siya.

Nagpunta kami sa mga shop ng
mga Women's Apparel at Fashion
Accessories. Medyo naiilang
akong pumasok kasi panay
babae naman ang nasa loob. Di ko mapigilang matawa sa loob ko.

Nakita ko siyang sumimangot,
"Jeth naman o. Halika na,
samahan mo 'ko,"

Kanina pa niya ako gustong hilain
pero di naman niya magawa kasi
multo nga siya.

"Anong gagawin natin dito? May
bibilhin ka ba?" tanong ko.

"Wala. I miss all these stuffs.
Sige na please, samahan mo na
ako,"

Dahil mapilit siya, sinamahan
niya ako sa loob. Kung alam lang
sana niya na kanina pa ako
nagtitiis na mga kalokohang
pinapagawa niya sa akin.

Nagpunta kami sa parang walk-
in closet ng shop. Sunod sunuran
ako sa kanya. Sa tuwing may
nagugustuhan siya damit,
pinapakuha niya ito sa akin at
pinapatapat sa katawan niya. Game na game naman siyang
pumuporma sa harap ng salamin.

Nagulat ako nang biglang may
biglang sumulpot na sales lady
sa harap ko, "Sir, anong
tinitingnan niyo? Para sa
girlfriend niyo po ba?"

"Ah, ah yah. Pero pag-iisipan ko
muna. Nagdadalawang isip pa
kasi ako. Maybe may iba pa
siyang gusto aside from clothes,"
pagsisinungaling ko.

"Don't worry Sir. We have
everything here. Malapit na ang
Christmas, makakatulong kami
sa problema mong panregalo sa
mga minamahal mo,"

Tumabi sa akin si Shan at
nagcross arms, "Tara na nga,
Jeth. Biglang sumama ang ihip ng
hangin dito,"

"Anong hangin pinagsasabi mo?"

"Sir, may sinasabi kayo?" tanong
bigla ng sales lady.

"Ah, wala wala. Nevermind," sabi
ko sabay ngisi.

Lumingon ako kay Shan, "What I
mean is aircon. Ayoko ng
malakas na aircon," sabi niya at
natawa nalang ako.

Lumabas kami ng shop. Next
stop namin sa Arcade. Napatigil
ako sa paglalakad nang bigla
siyang tumigil.

"Nakakamiss dito. Alam mo,
madalas akong nandito with my
friends kapag break time.
Haaiyts, nagdadrama na naman
ako. Anyway, tara na nga,"

Bumili kami ng token at
nagpunta sa stuff toy machine.
Siyempre, di naman kami
pwedeng maglaro ng ibang
games kasi una at higit sa lahat, multo siya pangalawa masyado
naman yatang unfair sa part niya
kung maglalaro ako mag-isa.

Pinangako ko sa kanya na within
five tries makakakuha ako ng
stuff. Game na game naman siya
sa pag-guide sa akin. Nakaapat
na tries na rin kami at muntik na
naming makuha yung stuff toy nung last try. Pero wala pa rin e,
mukhang minamalas yata kami.

Last token ko na. Todo
concentrate ako. Target namin
na makuha yung stuff toy na si
Stitch. Akala ko nung una, di ko
makukuha pero mali pala ako.
Tuwang-tuwa naman si Shan nang makuha ko yung stuff toy.

Lumabas na kami ng Arcade at
nag-ikot ikot. Magtatanghali na
at wala pa ring laman ang tiyan
ko. Ramdam ko na talaga ang
gutom.

"Nagugutom ako," sabi ko.

Naglibot pa kami ng isang beses.
Imbes na magpunta sa fast food
chain, doon kami nagtungo sa
isang Ice Cream stand.

"Isang Cookies and Cream at
isang Strawberry," sabi ko.

Tiningnan ako nung babaeng
tindera, "Sir, may kasama kayo?"

"Wala, ako lang. Di ba obvious?"
pa-sarcastic kong sinabi kaya
natawa si Shan.

Pagkatapos kong magbayad,
naglibot-libot ulit kami.

"Pambihira. Ganyan ka ba talaga
katakaw sa Ice Cream? Pero
alam mo, favorite ko 'yang
strawberry," sabi niya.

"Ang totoo niyan e kaya dalawa
binili ko kasi para sa 'yo sana
'tong isa pero huli na nang
marealize kong di ka nga pala
kumakain nito," sabi ko at
natawa ulit siya.

"Kunwari ka pa. E gustong-gusto
mo naman talagang left and right
yung ice cream mo,"

"It's up to you kung ayaw mong
maniwala," sabi ko

Nag-acting akong parang bata sa
harap niya. Dinilaan ko yung ice
cream na hawak ko sa left hand
ko tapos yung nasa right naman
kaya todo halakhak talaga siya.

"Tigilan mo na nga 'yan. Mahiya
ka naman sa sarili mo, daig mo pa
ang six years old," sabi niya at di
pa rin siya makaget-over sa
tawa niya.

Dumila ulit ako pero this time
pinagdikit ko yung ice cream
tapos nilaro gamit dila ko kaya
napatawa ko ulit siya.

Nagulat kami nang may biglang
sumulpot na batang lalaki sa
harapan naman. Tantya ko'y
nasa anim na taong gulang pa
ang batang 'to kasi wala lang,
hula ko lang.

Bigla akong tinuro ng bata.
Nagulat kami ni Shan. Napatingin
ako sa kanya at ganon din siya
sa akin. Ilang saglit lang, pareho
kaming napalingon sa bata nang
magsalita ito.

"Kuya, kuya. Ang ganda naman
po ni Ate. Bagay kayo,"

--- END OF CHAPTER 4---

calvinjhay: 8 years ago

Wala na pong kadugtong ? Ang ganda kasi ng kuwento

mindfreak: 8 years ago

meron pa po update ko ulet mamaya

_kevin_: 8 years ago

Kinikilig na natatawa ako sa gawa mu sir. Hehe angcute ng love story.anlupet!
Next update na po please

gerzz: 8 years ago

.. Paupdate ng story ., ang ganda kasi .,

Pages: 1 2 3 4 ...40

Back View Web version

Home | Search | Login
Page created in 0.041